“Bye bye po!” — mga salitang tila ba kasing bigat ng ulap sa araw ng tag-ulan. Minsan, may mga pagkakataon sa ating buhay na ayaw na nating matapos. Mga sandali na sana ay walang hanggan. Lalo na kung ito ay sa piling ng taong mahal mo. Sa bawat pagbitaw ng salitang “Bye bye po,” parang may piraso ng puso mong napupunit sa pilit na paglisan.

Ang pelikulang My Rainy Days (2009) ay nagbibigay inspirasyon sa mga salitang ito. Ang damdaming ayaw mong matapos ang oras ninyo ng minamahal mo ay totoo at totoo pa rin para sa marami. Sa tuwing magkasama kayo, parang nagiging mas mabilis ang oras. Bakit nga ba ganoon? Kapag masaya ka sa piling ng isang tao, tila ba hindi mo namamalayan na mabilis ang takbo ng panahon.

Sana’y Manatili

“Bakit ang bilis ng oras kapag magkasama tayo?” Isa ito sa mga katanungang halos hindi na kailangang sagutin. Sapagkat alam natin sa ating puso’t damdamin kung bakit. Sapagkat sa bawat sandaling ginugugol mo sa mahal mo, ang bawat segundo ay parang hininga ng pag-ibig.

“Sana tumigil o bumagal ang oras huhu,” wika ng damdaming ayaw lumisan. Isang dasal na paulit-ulit mong inuusal sa iyong isip habang yakap ang katahimikan sa pagitan ninyo. Ayaw mo pang matapos ang araw. Ayaw mong tanungin muli ang sarili mo kung kailan kayo muling magkikita.

Pag-uwi na Walang Kapanatagan

Ayaw ko na umuwi tuwing kasama ka. Masakit sa damdamin ang umalis sa piling ng taong nagbibigay saysay sa iyong mga araw. Kapag nariyan ka, parang gumagaan ang lahat. Kapag andiyan ang mahal mo, nawawala ang lungkot, kahit pa panandalian lamang.

Lumuluha ang puso sa tuwing napipilitan tayong umuwi. Isang pag-uwi na hindi naman talaga tahanan. Dahil ang totoong bahay ay naroon sa kanyang mga mata, sa kanyang ngiti, sa kanyang mga yakap at halik. Ikaw ang tahanan, ngunit hindi pa maaari. Hindi pa panahon.

Ikaw ang Aking Tahanan

Bakit pa kailangan umuwi kung ikaw na mismo ang nais kong uwian? Sa mundong puno ng pagbabago at paglalayo, tanging ang iyong presensya ang nagbibigay ng kapayapaan. Hindi ko kailangan ng mansyon o magarang lugar. Isang upuan sa tabi mo ay sapat na upang matawag kong tahanan.

Ngunit sa ngayon, hindi pa pwede. May mga bagay na kailangang mauna. May mga paglisan na kailangang tanggapin, kahit pa pansamantala. Ngunit umaasa tayo na darating din ang panahon na hindi na kailangang magpaalam. Wala nang “uwi na ako,” kundi “uwi na tayo.” Hindi na “bye bye po” kundi “tara, uwi na po tayo sa ating bahay.” Isa itong pangarap na unti-unting nagiging malapit sa realidad habang lumalaban tayo nang magkasama.

Ang Pagtingin sa Hinaharap

Okay lang. Sabihin mo sa sarili mo paminsan-minsan. Okay lang na masaktan. Okay lang na malungkot. Ngunit huwag nating kalimutan ang mas mahalaga: ang pag-asa. Darating din ang tamang oras. Ang pagkakataong hindi na kailangan pang bilangin ang mga minuto, ang araw, at ang layo.

Muli nating isasara ang pinto hindi na para magpaalam, kundi para sabihing, “Andito na ako, uuwi na po ako—sa ‘yo.” At ang dating luha na dulot ng pamamaalam ay magiging kagalakan ng pagtatagpo, sa wakas.

Konklusyon: Pag-ibig na Di Kayang Sukatin ng Oras

Ang salitang “UWI NA PO AKO” ay higit pa sa isang simpleng pamamaalam. Isa itong pahayag ng pagmamahal, ng pagnanasang manatili, at ng paniniwala na balang araw, ang paghihiwalay ay hindi na bahagi ng ating araw-araw. Hangad natin na sa pagdaan ng panahon, ang mga mapait na “bye bye po” ay mapalitan ng mga matamis na “pauwi na po ako—sa atin.”